Beestig

Satéstokjes zijn stille killers, want vaak komen mensen aan in de praktijk zonder een idee te hebben van wat er zich in de organen van hun hond afspeelt. De meeste honden weten maar al te best dat ze geen eten horen te stelen – zolang hun eigenaar in de buurt is. Omdat hun honger groter is dan hun zelfbeheersing, doen ze het dan maar in het geniep. En razendsnel, zonder kauwen. Zoals een degenslikker happen ze de hele brochette inclusief prikker in één keer naar binnen. Resultaat: geen kat die weet welk onheil in hun maag schuilt. 
 
Daar komt nog bij dat de symptomen niet metéén tot uiting hoeven te komen. Vaak loopt zo’n hond makkelijk nog 24 uur vrolijk rond, zonder dat er ook maar iemand in zijn omgeving argwaan krijgt. Daarna komen er vage klachten naar boven, maar dat de hond zich niet goed voelt, is duidelijk. Ook de dierenarts staat in eerste instantie voor een raadsel, want houten stokjes zijn onzichtbaar op een röntgenfoto en zelfs met een echo kan je ze niet gemakkelijk opsporen. En dan zit er maar één ding op: opereren en hopen dat de buikholte er niet té erg aan toe is.

Waarom zijn satéstokjes in de hondenmaag zo gevaarlijk? 

Omdat de hondenmaag niet in staat is het hout van zo’n prikker te verteren, komt het vroeg of laat altijd zover dat de scherpe punt de maagwand doorboort. En dan is het hek van de dam, want dan sijpelen er zure maagsappen in de buikholte. Dat brengt een verklevingsproces op gang waardoor de slijmvliezen in de buikholte, zoals die van de darmen, in elkaar verwikkeld raken. Niet zelden raakt de darm afgekneld waardoor de hond zich enorm onpasselijk begint te voelen. Dat is dan ook een echte medische noodsituatie. 
 
Wanneer we een hond met dit probleem opereren, halen we alle stukken van het satéstokje eruit en proberen we zo goed als mogelijk de situatie binnenin op te lappen. Een hond zonder medische voorgeschiedenis komt daar meestal wel bovenop, maar voor honden met overgewicht is de prognose minder goed. Hun buikvet kan voor enorme bloedingen zorgen, de wondheling bij dikke patiënten verloopt trager en de druk op de inwendige hechtingen wordt vaak zo groot dat we meermaals opnieuw moeten opereren. Daarom is het ook zo belangrijk om je hond op een gezond gewicht te houden: het kan zijn leven redden!

Ook met cocktailprikkers of tandenstokers is het trouwens opletten geblazen. Je zou denken dat een kleiner houtje minder gevaarlijk is, maar het omgekeerde is waar. Omdat cocktailprikkers zo klein zijn, loop je het risico dat ze de maag verlaten en in de darmen terechtkomen. Dan moet je als dierenarts de volledige darmlengte controleren, wat veel lastiger is dan wanneer de boosdoener meteen in de maag tegenkomt. Bovendien leveren perforaties van de darmen nog grotere problemen op dan een gat in de maag. 
 
 

Rob’s gouden tips om saté-incidenten te vermijden 

Vermoed je dat je hond een satéstokje heeft ingeslikt, dan moet je uiteraard zo snel mogelijk naar de dierenarts. Zolang de maagwand nog niet beschadigd is, heeft een operatie veel meer kans op slagen. Hopen dat het stokje er ‘langs de natuurlijke weg’ weer zal uitkomen, is spelen met het leven van je hond.
 
Beter nog is het om te voorkomen dat zo’n stokje in de maag van je hond terechtkomt. Moet je hond dan voortaan naar de hondensitter, telkens je een barbecue organiseert? Dat hoeft nu ook weer niet, maar besef wel hoe gevaarlijk die prikkers zijn en hoe snel een ongeluk gebeurd is. Zet je hond eventueel even achter een hekje of in de woonkamer op het moment dat de brochettes uit de koelkast gehaald worden. En gooi alle overschot meteen in de vuilnisbak in plaats van afgekloven stokjes op het aanrecht te laten liggen.

Zie je je hond snel weglopen met een brochette in zijn muil? Weersta dan aan de verleiding om hem boos na te roepen of achter hem aan te lopen in de hoop sneller te zijn dan hij kan slikken. Want dat ben je niet. Een betere tactiek is om je hond vriendelijk toe te spreken: “Wauw, Pluto, wat heb jij een mooie brochette! Mag ik eens kijken, breng hem eens naar baasje?” Neem een ander lekker stuk vlees van de barbecue en bied aan om te ruilen. Niet alle honden zullen hiervoor zwichten, maar de kans op succes is veel groter dan wanneer je het met straffen probeert. 
 
Ten slotte nog een belangrijke oproep die hondenlevens kan redden: gebruik stalen satéstokjes in plaats van de traditionele houten exemplaren. Die zijn even gevaarlijk, maar je dierenarts ziet ze wél meteen zitten op een x-ray. Zo wint hij tijd, want hij weet meteen wat er aan de hand is én waar hij moet zoeken. Om helemaal zeker te zijn, tel je voor je aan je barbecue begint hoeveel stokjes er in gebruik zijn. Noteer dat getal en tel opnieuw na het tafelen. Ontbreekt er een stalen stokje? Dan weet je wat je te doen staat: meteen naar de dierenarts!