Beestig

Voor het eerste gebruik van hondenbrillen moeten we naar witte bergtoppen, waar reddingshonden de spierwitte sneeuw ingestuurd werden met een UV-bril op hun neus. Zo riskeerden ze niet om sneeuwblind te worden, een gevaar dat altijd op de loer ligt waar zon en sneeuw samengaan. Later begonnen ook andere werkhonden brillen te dragen, bijvoorbeeld tijdens de jacht op doornrijk terrein, tijdens gevaarlijk werk voor de politie of als bescherming tegen de wind bij parachutesprongen voor legermissies. 
 
Tegenwoordig grijpen ook steeds meer particulieren naar een degelijke hondenbril - het lijkt wat op een duik- of skibril - om de ogen van hun oogappel te beschermen. Zulke bezorgde eigenaars meten zorgvuldig de snuit van hun hond op, bestellen een bril met lenzen geschikt voor hun doel en laten hun hond voorzichtig wennen aan dat grote ding op hun neus. Allemaal zijn ze het erover eens dat honden zich sneller dan verwacht aanpassen aan hun oogbeschermers. Wij interviewden vier (eigenaars van) honden die niet meer zonder hun bril kunnen. 
 
 

Friese stabij Piper kwetste haar oog in het bos

Lisa Buchser: “Mijn jachthond Piper is een erg actieve hond die vorig jaar gekwetst raakte tijdens het wandelen. Haar oog was er ernstig aan toe, volgens de dierenarts was er 50% kans dat ze haar oog zou kwijtraken. Ik wou er alles aan doen om dat te voorkomen, maar al snel bleek dat de standaard hondenkraag onvoldoende bescherming bood tijdens haar actieve leventje. Daarom heb ik geïnvesteerd in een goede hondenbril en die heeft volgens mij letterlijk haar oog gered!”
 
“In het begin droeg Piper de bril samen met de kraag, dus kon ze hem sowieso niet uit krijgen. Ik gaf haar veel lekkers om een positieve associatie te maken met de bril op haar neus en dat werkte, want enkele dagen later liep ze er al gewoon mee rond. Nog geen maand later was haar oog volledig genezen: sneller dan de dierenarts ooit meemaakte! Ondertussen dragen al mijn honden een hondenbril wanneer we op ruw terrein gaan wandelen.”

Duitse herder Delta is verslaafd aan stokken 

Jessica Huybens: “Mijn herdershond houdt enorm van takken, ze is daar nogal obsessief in. Ze kan vaak niet wachten tot ik een stok lanceer en rent geregeld door dichte struiken om háár takje terug te vinden. Onlangs kwam er een twijgje in haar oog terecht dat steeds dieper leek te kruipen. We moesten naar de dierenarts om het te laten verwijderen en toen heb ik beslist dat het voortaan anders moest. Ik wil het risico niet lopen dat Delta permanente oogschade oploopt, maar het zou ook zonde zijn dat ze nooit meer lekker wild kan spelen.”
 
“Het lukte vrij vlot om Delta te leren zo’n bril te aanvaarden (zie ook de hoofdfoto). Eerst hield ik de lens voor haar neus, zodat ze daar alvast aan kon wennen. Daarna oefenden we met de bril zonder lens erin. In het begin klikte ik de bril nog niet vast, dat gebeurde later pas. Wanneer Delta vlot speelde en wandelde met de lensloze bril voegden we voor het eerst een heldere lens toe. Pas helemaal op het einde ging de donkere lens erin. Door alles in stukjes te kappen en traag op te bouwen, heeft Delta nooit het gevoel gehad dat ik haar forceerde om de bril te dragen. Tegenwoordig is ze zelfs door het dolle heen wanneer ik haar bril uithaal, want dat betekent dat ze zich helemaal mag laten gaan op wandeling!”
 
 

Mechelse herder Treskor is snel overprikkeld

Dagmar Bonnier: “Treskor is niet mijn eerste Mechelaar, maar het is wel de eerste die zoveel moeite heeft met prikkels. Het is een grote uitdaging om met hem te gaan wandelen want hij reageert op zowat alles. Telkens hij ook maar iets hoort of ziet, wordt hij onbereikbaar. Hij bijt dan in de riem, jankt en blaft en probeert zich los te rukken. We werken er hard aan om dat gedrag om te buigen, maar hij blijft enorm snel overprikkeld raken.”
 
“Onlangs heb ik een bril voor Treskor aangeschaft. Het idee was dat een donker vizier de wereld om hem heen wat zachter zou maken. Bovendien zorgt zo’n hondenbril ervoor dat hij minder snel opmerkt wat er aan zijn zijkanten gebeurt - het creëert een soort tunnelvisie. Het is geen wondermiddel, maar ik merk duidelijk dat er minder prikkels binnenkomen bij Treskor. Een leuke bijkomstigheid is dat voorbijgangers nu veel positiever staan t.o.v. mijn hond. Terwijl ze vroeger een dier zagen dat door het dolle heen was, reageren ze nu met veel bewondering.”

Cairn terriër Barney kon zijn oog niet meer sluiten 

Veerle Rol-Geurts: “Mijn lieve hondje Barney haalden we op oudere leeftijd uit het asiel. Hij kreeg kanker aan zijn parotisklier, de oorspeekselklier die tussen oog en keel ligt. De tumor werd operatief verwijderd door de dierenarts, maar tijdens de operatie werd een zenuw geraakt waardoor hij één oog niet meer kon sluiten. Dat maakte zijn oog natuurlijk enorm kwetsbaar en volgens de dierenarts had hij voortaan een brilletje nodig.”
 
“De bril van Barney leek eerder op een duikbril dan op een skibril, met goed passende randen die perfect op zijn hoofd aansloten. Gedurende een dag of vijf bouwden we zijn nieuwe ‘accessoire’ geduldig op. Echt leuk vond hij dat niet denk ik, op zijn bejaarde leeftijd, maar hij aanvaardde het wel en leek te begrijpen dat het voor zijn eigen bestwil was. Alleen zo kon onze cairn terriër nog veilig mee gaan wandelen op het strand of bij winderig weer. Acht maanden later kwam de kanker helaas terug en hebben we Barney toch moeten laten gaan, maar dankzij zijn bril heeft hij toch nog wat kwaliteitsvolle extra time gekregen.”