Beestig

Als alle factoren goed zitten, dan is de kans heel groot dat de eerste dekking onmiddellijk een succes is. Of het bij Ostar en Wolf ook gelukt is, weten we pas na dertig dagen met zekerheid, want dan pas kan een dierenarts de zwangerschap detecteren op een echografie.
 
 

Vol spanning afwachten

In de eerste weken na de dekking maakten we onszelf graag wijs dat Wolf meteen raak geschoten had. Plots zagen we allerlei signalen die op een zwangerschap konden wijzen: Ostar was een beetje misselijk, knabbelde op grassprieten, gedroeg zich anders dan anders … Toch mogen we niet uit het oog verliezen dat een teef die loops geweest is, nadien nog wat last heeft van de nasleep van de hormonen. Zelfs als ze niet gedekt is, zal ze dan vermoedelijk lichtjes afwijkend gedrag laten zien. Natuurlijk wil je dat heel graag bestempelen als een bewijs dat ze drachtig is, maar het verschil met een veel voorkomende schijnzwangerschap is eigenlijk amper te onderscheiden. Ook al gedroeg Ostar zich opvallend anders, toch slaagden we erin om geduldig de echo af te wachten vooraleer we conclusies zouden trekken.
 
 

Pups tellen … een uitdaging!

Hoe spannend het allemaal ook is: een echo laten nemen vooraleer de eerste dertig dagen na de dekking verstreken zijn, heeft niet veel zin. Om de pups te kunnen onderscheiden in het lichaam van de moeder, moeten de botstructuren immers voldoende ontwikkeld zijn. Ligt het teefje mooi op haar rug, dan kan je de baarmoeder langs twee kanten bekijken. Als je teefje niet op haar rug wil gaan liggen, dan kan de echo ook rechtstaand of – zoals bij Ostar – liggend op de zij gemaakt worden, maar dan zie je slechts één kant van de baarmoeder. Soms liggen er meerdere pups achter elkaar en kan je er weleens eentje missen. Je kan dan wel zien dat de teef drachtig is, maar het exacte aantal puppy’s is moeilijk te achterhalen. 

Wil je dit toch graag weten, dan kan je altijd in de zesde of zevende week een röntgenfoto laten nemen, waar je de schedeltjes en de ruggengraatjes op kan tellen. Wij doen dit eigenlijk nooit, omdat de straling in feite niet zo gezond is en het voor ons gevoelige hondenras onnodig veel stress met zich meebrengt. Bovendien heb je nooit de zekerheid dat alle pups levend ter wereld zullen komen … en dan is de teleurstelling misschien eens zo groot.
 
 

Wanneer het toch misloopt

Eén keer hebben we het als fokker meegemaakt dat de dekking niet gelukt is. Er hadden toen wel twee koppelingen plaatsgevonden, maar dat heeft geen pups opgeleverd. Of het aan de reu lag – die al eerder zonder resultaat een teef gedekt had – of aan een slechte combinatie tussen de reu en de teef, weten we niet. 
 
Ook een zogenaamde ‘vroege miskraam’ bij honden komt af en toe voor, al verloopt die anders dan bij een mens: het lichaam van de teef stoot de embryo’s dan niet altijd af, maar resorbeert de vruchtjes als het ware. Ze worden dan opgenomen in de vochtmassa van het lichaam en je kan er dus geen sporen van terugvinden. Een bevriende fokker heeft dit al meegemaakt: op de echo waren wel vruchtzakjes te zien, maar na een vijftigtal dagen merkte zij dat het teefje niet dikker werd. Bij een tweede echo bleek de baarmoeder leeg: de pups waren verdwenen. Meestal is dit het resultaat van een ingebouwd, natuurlijk mechanisme dat de zwangerschap afbreekt wanneer er iets met de foetussen scheelt. Ook kan het zijn dat het teefje instinctief aanvoelt dat het simpelweg niet het goede moment is om drachtig te zijn.
 
De echo van Ostar zag er meteen goed uit: op het scherm waren alvast vijf pupjes te zien! Nu komt dat nestje plots wel heel dichtbij … Volgende week in mijn dagboek: de make-over van onze woonkamer tot een heus puppy-paradijs!