Beestig

Oorsprong – waar komt de Alaskan malamute vandaan?

Op een dag in de 19de eeuw botsten Amerikaanse en Russische schrijvers op een Inuit-stam, de Mahlemuts. Ze ontdekten een nieuwe cultuur, die oorspronkelijk zou afstammen uit Oost-Azië, maar bovenal merkten ze de eigenaardige band op tussen de honden en hun baasjes. De locals behandelden hun huis-/iglodieren met zo’n ongezien wederzijds respect dat de onderzoekers er vol verstomming over rapporteerden aan het thuisfront. 
 
 

Bedreigd door de goudkoorts

Dat klopt, het had niet veel gescheeld of de raszuivere malamute was er niet meer. De verslagen over de loyale poolhonden werden overschaduwd door ander groots nieuws uit de Alaskaans-Canadese regio: George Carmack en zijn gezelschap hadden er goud aangetroffen. Van 1896 tot 1899 trokken naar verluidt meer dan 100.000 Amerikanen naar het noorden om hun geluk op te graven van onder de ijzige poolgrond. Opgejaagd door de gold rush settelden lokale stammen zich in vaste nederzettingen. Inuit moesten niet langer rondtrekken, waardoor de kracht van de Alaskan malamute overbodig werd voor de stammen. Goudzoekers en ontdekkingsreizigers hadden wél interesse in de sledehonden: hun sint-bernards en labradors waren niet gemaakt voor hard labeur in een bar klimaat. Door de enorme tijdsdruk en goudhonger kruisten de ongeduldige eigenaars hun malamutes massaal met Siberische husky’s en Europese bergrassen. Terwijl de sledehonden zich kapot renden, verslechterden de beestjes in kwaliteit – de kracht en de snelheid namen voornamelijk af.
 
 

Sledehondfokkers redden de Alaskan malamute

Tijdens de gold rush werd de sledehondfokkerij een booming business in Alaska en Canada. Toch bleef een grote concurrentiestrijd tussen de fokkers uit. Sterker nog, ze hielden nauw contact met elkaar. Ze besloten op eigen initiatief malamutes uit verschillende nesten samen te brengen en koppels te vormen. De belangrijkste fokkers zijn de Kotzebue en de M’Loot. In de jaren ’20 doken ook in de Verenigde Staten de eerste malamute-fokkers op en ongeveer tien jaar later werd het ras erkend door de American Kennel Club. 
 
 

En toen kwam WO II

Na de erkenning van de Alaskan malamute zetten de poolexpedities zich verder en bleef de vraag naar de sterke sledehond groot. In 1940 kwam er een halt op de ontdekkingsreizen en werden de honden ingezet binnen het leger. Ze deden opnieuw dienst als transportmiddel in noordelijke gebieden, maar de tol was zwaar. Zo goed als geen enkele malamute keerde terug van zijn missie naar oorlogsgebieden, waardoor het ras weer moest vechten voor haar overleven. Gelukkig is tachtig jaar later de malamute-stamboom nog steeds in leven én raszuiver.

Uiterlijk – hoe herken je een Alaskan malamute? 

De Alaskan malamute is een gespierde hond, al worden zijn spieren verborgen door een dikke bovenvacht en vettige ondervacht. Met zijn zware botten en diepe borstkas is hij perfect opgewassen tegen zwaar werk in de gure vrieskou in poolgebieden. Je zet hem best niet in voor sledehondkampioenschappen. Daarvoor doe je liever beroep op zijn kleinere, snellere soortgenoot, de Siberische husky. Dat ras heeft een groter uithoudingsvermogen en is iets lichter op zijn poten. De Alaskan malamute wordt eerder beschouwd als het trekpaard van het Hoge Noorden, waar de Siberische husky eerder een renpaard is.
 
Hij wordt gekenmerkt door een grove vacht met lange, wit-grijze tot zwarte dekharen en een maskerachtige vachttekening. Er bestaan ook volledig witte malamutes, geïnspireerd op de sneeuwbedekte uitzichten van Alaska. Met een boven- en ondervacht komt hij donzig en zacht over, maar opgelet: bij de malamute duurt het drie jaar vooraleer hij volledig volgroeid is. Dat is een stuk langer dan gemiddeld. Hij groeit dus langer door, pubert ook langer en blijft daardoor wat langer in de speelse, ietwat koppige fase hangen. 
 
 

Grootte en gewicht – hoe groot en zwaar wordt de Alaskan malamute?

Alaskan malamutes zijn robuuste beesten in een knuffelbaar jasje. Reuen kunnen op schofthoogte tussen de 63 cm tot 75 cm groot worden, teven tussen de 58 cm en 65 cm. Het gewicht van een gemiddelde malamute schommelt tussen de 34 à 38 kilogram, da’s een pak zwaarder dan de Siberische husky. Een reu weegt meer dan een teef.
 
 

Karakter en opvoeding – de Alaskan malamute is onafhankelijk en een tikkeltje koppig

Het gedrag van de malamute valt te verklaren door zijn oorspronkelijke doel: hard werken in ijskoude vriestemperaturen. Daardoor zal hij zichzelf altijd op de eerste plaats zetten en wordt hij gekenmerkt door een grote zelfstandigheid. Toch is hij ook sociaal, maar enkel wanneer hij dat zelf verkiest. De Alaskan malamute ontpopt zich tot grote, vriendelijke reus, mits een goede opvoeding. Zijn socialisatie is enorm belangrijk voor zijn gedrag naar zijn gezin toe. Een pup van slechts enkele weken voed je best al zo consequent mogelijk op. Dat wil zeggen: je volgt altijd dezelfde regels en geeft duidelijke grenzen aan, maar dat hoeft allerminst met harde hand. Toon je hond welk gedrag jou tevreden stelt door hem daarvoor te prijzen en voorkom dat hij negatief gedrag kan stellen met een goed management. Eén verkeerde associatie en de malamute slaat het op in zijn olifantengeheugen. De koppigheid van een malamute komt pas echt tevoorschijn wanneer je hem een onzinnig commando geeft of telkens opnieuw hetzelfde vraagt. Hij zal je dan niet meer serieus nemen en zelfs domweg negeren.
 
Of de Alaskan malamute een kindervriend is, hangt opnieuw af van zijn socialisatie. Een hond die opgroeit bij een broodfokker zonder in zijn jonge leven ook maar één kind te zien, zou zich durven laten leiden door zijn oerinstincten. Over het algemeen is hij meer dan gemiddeld tolerant ten opzichte van kinderen, maar een kleuter laat je best nooit alleen bij deze sledehond. Hij raakt snel geïrriteerd wanneer de sociale regels niet gevolgd worden en zo is een ongeluk snel gebeurd. De onvoorspelbaarheid van jonge kinderen vormt met andere woorden geen goede mix met de eigenzinnigheid van de malamute zonder streng toezicht. Met intensieve inzet en de juiste beloningen – deze honden zijn over het algemeen erg voedselgericht – leert de Alaskan malamute snel dat samenwerken het meeste oplevert. Zo deden de Inuit het immers ook! Eens de hiërarchie duidelijk is, beschouwt hij zijn gezinsleden als zijn roedel.
 
Hou er rekening mee dat de Alaskan malamute nog steeds een sterk jachtinstinct met zich meedraagt. Dat maakt het allerbelangrijkste werkpunt tijdens zijn opvoeding zonder meer het leren hierkomen, anders zal je hond nooit kunnen loslopen. Bovendien is het opletten geblazen met andere diersoorten: alleen door middel van een goede socialisatie – die al begint bij de fokker – leert je malamute dat ook katten, konijnen en kippen deel uitmaken van het gezin. Met honden van hetzelfde geslacht heeft dit ras het soms wat moeilijker, al is dat zeker niet altijd zo. 
 
De trekhond is graag actief bezig, zowel onder mensen als op eigen houtje. Van jongs af aan naar een hondenschool gaan met een Alaskan malamute is daarom een goed idee. Hij leert zo niet alleen jou gehoorzamen, hij komt ook nog eens in contact met andere mensen en allerlei hondenrassen. Een volwassen, ongesocialiseerde malamute zal zelfs op de hondenschool steeds terugvallen op zijn oerinstincten en dat betekent dat andere dieren vaak gezien zullen worden als prooi. Een kleinere hond, de kat van de buren of je nieuwe konijntje blijven dan best zo ver mogelijk uit de buurt van deze jager!
 
Conclusie: wie beweert dat de malamute niet te trainen is, heeft het mis. Wie denkt dat de opvoeding van een leien dakje zal lopen, heeft het ook mis. Zijn ideale eigenaar straalt een natuurlijk overgewicht uit, komt zelfzeker uit de hoek, reageert proactief op zijn gedrag en heeft een actieve, outdoor levensstijl.

Voeding en verzorging – welke verzorging heeft een Alaskan malamute nodig? 

Als actieve sledehond heeft de Alaskan malamute nood aan voedsel met een hoog vetgehalte. Dat beschermt hem tegen de koude en geeft hem extra energie. Als gezond huisdier volstaat een lichter, vitaminerijk dieet. Een volwassen malamute eet dagelijks twee maaltijden zodat zijn trage spijsvertering rustig kan verlopen. Sommige honden verkiezen brokken, anderen eten liever rauw vlees. Vaak wordt een mix van beide aangeraden: een basisdieet van brokken en rauw vlees als extraatjes doorheen de dag. Het rauwe vlees zou goed zijn voor hun darmen.
 
Het onderhouden van de vacht is waarschijnlijk de grootste zorg bij dit hondenras. Het is belangrijk dat zijn vacht en huid kunnen verluchten, daarom is een dagelijkse borstelbeurt aangeraden. Zo beperk je ook ineens de overlast aan haar in huis. De meeste hondenrassen ruien in de zomer, maar deze poolhond is de koploper op vlak van haarverlies. Zijn ondervacht en dekharen komen los, waardoor het dagelijks borstelen een noodzaak wordt. Op die manier voorkom je klitten en andere ongemakken in de vacht. Het teveel aan haar onderaan de zolen knip je ook weg.
 
Daaruit volgt de evidentie dat de Alaskan malamute snel last krijgt van de zomerhitte. Je houdt hem dus best niet te lang bezig bij tropische temperaturen. Zorg ook voor verkoelende plekjes met schaduw, zodat hij af en toe kan uitrusten.
 
 

Gezondheid en levensverwachting – voor welke kwaaltjes en ziektes is de Alaskan malamute vatbaar?

Voor een hond van het stevige kaliber wordt de Alaskan malamute gemiddeld 12 tot 15 jaar oud. Over het algemeen heeft hij weinig kwaaltjes, maar wees toch alert voor enkele typische ziektes en/of afwijkingen die bij dit ras vaker voorkomen dan gemiddeld:
  

• Maagtorsie: ook wel maagkanteling. Een enorm pijnlijke en zelfs dodelijke aandoening bij vaak grote rassen met een diepe borstkas. Bij een maagtorsie draait de maag zich om zijn as, waardoor er een knoop ontstaat aan de uiteinden van de maag. Door die disconnectie worden ook bloedvaten afgesloten. Een snelle signalisatie is dus cruciaal. Je hond zal zich onrustig gedragen, probeert te braken (ook al komt er niks uit) en wordt kortademig. Een opgeblazen buik net achter de ribben aan de linkerkant is ook een sterke indicatie van een hond die aan maagtorsie lijdt. Wanneer je deze signalen oppikt, haast je je meteen naar de dierenarts. Een operatie is noodzakelijk om het leven van je hond te redden.

 

• Coat funk: door een nog onverklaarbare reden verliest de hond met deze aandoening langzaamaan zijn vacht. Daardoor is de hond erg gevoelig aan extreme temperaturen, dus behoed je hond van onderkoeling en verbranden. Voorlopig is de remedie nog onbekend en blijft de diagnose een uitdaging.

 

• Oogproblemen: de malamute kan last krijgen van cataract. Zijn ooglens vertroebelt en krijgt een  glazige staar. Het is perfect te behandelen bij een tijdige ingreep. Distichiasis is een veelvoorkomende aandoening waarbij er haren groeien op de ooglidrand (komt ook voor bij de mens). Het hoornvlies wordt aangetast en oogontstekingen zullen frequenter voorkomen. Bij rode, tranende ogen ga je dus best langs bij de dierenarts.

 

• Gewrichtsproblemen: heup- en elleboogdysplasie zijn veel voorkomende kwaaltjes. Dit zijn erfelijke aandoeningen waardoor de gewrichten niet goed op elkaar passen en er vervormingen kunnen ontstaan.

 

• Cryptorchidie: één teelbal is niet ingedaald.

 

• Hypothyreoïdie: de schildklier is onvoldoende actief, waardoor er te weinig hormonen worden aangemaakt.

 

• Ziekte van Willebrand: door een erfelijke aandoening is er een eiwittekort en stolt het bloed moeilijk.

 

• Epilepsie

Waarop moet je letten bij het kiezen van een Alaskan malamute pup?

De prijs voor een malamute-pup verschilt niet veel van andere zuivere rashonden. Afhankelijk van de vraag en populariteit kan de vraagprijs schommelen. Wil je een puppy uit een unieke stamboom, dan lopen de prijzen gemakkelijk dubbel zo hoog op. Een goede fokker vinden, kan een uitdaging zijn. Raadpleeg altijd de Nederlandse en Belgische malamute-clubs om jezelf op weg te zetten. Zij hebben vaak een lijst van erkende fokkers die gecontroleerd zijn op de naleving van de regels én die de nodige gezondheidstesten uitvoeren bij hun kweekmateriaal. Eens op bezoek blijf je alert. Hebben de honden voldoende speelruimte? Vraag altijd of je de ouderdieren kan ontmoeten. Zien ze er gezond uit? Meer dan twee nesten van Alaskan malamutes bij één fokker zijn geen goed teken. De socialisatie en training van de pups kan zo niet goed opgevolgd worden. Worden er ook (meer dan één) andere hondenrassen gekweekt, dan heb je wellicht te maken met een broodfokker.
 
De leefomgeving is erg belangrijk bij de malamute. Hij heeft veel ruimte nodig; zo zal hij niet gelukkig worden in een 10-op-10-appartement. Een volgeboekte agenda zal ook niet passen bij zijn actieve aard. Hij kan zich perfect op z’n eentje amuseren, maar de malamute blijft een roedeldier dat zich graag wil uitleven met zijn huisgenoten. Spelletjes en lange wandelingen worden dan ook enorm gewaardeerd. Wordt hij opgevoed met andere huisdieren binnen zijn leefmilieu, dan worden zij ook deel van de familie. 
 
Je wil graag een dier in huis nemen, maar je weet niet waar te beginnen? Ga eens langs bij de asielen in jouw buurt. Het karakter van het dier is gekend, zo kan je samen met de verzorgers op zoek gaan naar jouw perfecte match.
 
 

Nog 3 grote, knuffelbare hondenrassen

• Sint-bernard: dé loebas der loebassen is in tegenstelling tot de Alaskan malamute heel rustig, zonder al te veel behoefte aan dagelijkse beweging. Maar al te herkenbaar is de nood aan consequente opvoeding, anders durft hij ondeugend uit de hoek komen.

 

• Newfoundlander: een grote, vriendelijke reus met weelderige haardos. Buiten is hij graag actief bezig, met heel wat modder in de vacht als gevolg. Hij vormt een gehoorzame kindervriend, een heel ander kaliber dan de malamute.

 

• Leonberger: weelderig haar dat gestreeld mag worden door iedereen, dat is de leonberger. Hij verkiest koude dagen boven zomerweer en moet dagelijks bewegen. Kortom, een hond die tijdens de druilerigste periodes van het jaar helemaal tot leven komt.